الهی ...
    الهی ، به حق خودت حضورم ده و از جمال آفتاب آفرینت نورم ده !
    الهی ، راز دل را نهفتن دشوار است و و گفتن دشوار تر .
    الهی ، چگونه خاموش باشم که دل در جوش و خروش است ،
 و چگونه سخن گویم که خرد مدهوش و بیهوش است .
    الهی ، ما همه بیچاره ایم و تنها تو چاره ای ، و ما همه هیچ کاره ایم
 و تنها تو کاره ای .
    الهی ، چون تو حاضری چه جویم ، و چون تو ناظری چه گویم .
    الهی ، چگونه گویم نشناختمت که شناختمت ، و چگونه گویم که
 شناختمت که نشناختمت .
    الهی ، بسیار کسانی دعوی بندگی کرده اند و دم از ترک دنیا زده اند ،
 تا دنیا بدیشان روی آورد ، جز وی همه را پشت پا زده اند . این بنده در 
 معرض امتحان در نیامده شرمسار است ، به حق خودت « ثبت قلبی
 علی دینک »
    الهی ، از روی آفتاب و ماه و ستارگان شرمنده ام ، از انس و جان
 شرمنده ام ، حتی از روی شیطان شرمنده ام ، که همه در کار خود
 استوارند و این سست عهد ، ناپایدار .
    الهی ، رجب بگذشت و ما از خود نگذشتیم ، تو از ما بگذر !
    الهی ، ما را یارای دیدن خورشید نیست ، دم از دیدار خورشید آفرین
 چون زنیم ؟!
    الهی ، عقل گوید « الحذر الحذر ! » عشق گوید « العجل العجل ! » ؛
 آن گوید دور باش ، و این گوید زود باش !
    الهی ، به لطفت دنیا را از من گرفته ای ، به کرمت آخرت را
 هم از من بگیر !
    الهی ، دندان دادی ، نان دادی ؛ جان دادی ، جانان بده !
    الهی ، اثر و صنع توام ، چگونه به خود نبالم .

                          ***   
     بر گرفته از کتاب الهی نامه ، نوشته عارف فرزانه ،
    علامه حسن زاده آملی (حفظه الله)